(door alida holwerda) Afgelopen week zat ik in de auto en luisterde naar een radiopresentator die verslag deed van het leveren van wapens aan Oekraïne. Haar gast in de studio, een defensie specialist, besprak nuchter de tactische moves van het ene land en hoe het ander land daar op reageerde. Welke wapens daar voor nodig zouden zijn, wat deze wapens precies zouden kunnen vernietigen en hoe deze dan het beste opgesteld zouden moeten worden om het meeste effect te hebben. Welke bewegingen er nog te verwachten zouden zijn en hoe de andere partij daar dan op zou kunnen reageren. De schade die dat zou kunnen veroorzaken en hoe dat de ander tot stoppen zou kunnen brengen.
De verslaggevers hadden het met bijna opgetogen radiostemmen over de tactiék, de inzet van het wápensysteem, de effécten, de kosten/baten analyse, de mógelijke gevolgen voor de economie, de mógelijke gevolgen voor de energiemarkt, over hoe het bedrijfsleven mógelijk omzet zouden kunnen halen uit de wederopbouw. Speculaties en aannames ….. want het moest allemaal nog gebeuren.
Ik luisterde naar een bijna zakelijk koel en klinisch verhaal. In beide landen gebeuren afgrijselijke dingen, steden in puin en onvoorstelbaar veel leed onder de burgerbevolking, gewone mensen die waarschijnlijk maar één dingen willen, gewoon rustig leven.
Nergens in dat hele nieuwsitem kon ik de menselijkheid nog terugvinden. Het woord Mens kwam er niet eens in voor. Geen woord over ouders die hun kinderen afstaan aan de oorlog. Geen woord over de gewonden, de verminkten, de doden. Geen woord over de vernielingen of over het intense verdriet van verlies.
Ik stelde het me voor hoe mijn inmiddels 18-jarige zoon als we daar zouden hebben gewoond waarschijnlijk ook zou deelnemen aan de oorlog. De emoties die dat met zich mee zou brengen, de slapeloze nachten en de gespannen dagen, bang dat de voordeurbel gaat met dat ene bericht dat je nooit maar dan ook nooit zou willen horen.
Direct daarna begon de voorbeschouwing van de internationale voetbalwedstrijd van die avond. De sportverslaggever sprak met opgetogen radiostem over de tactiek van de tráiners, de inzet van de spélers, de effécten, de voors- en de tégens, de gevolgen voor de ranking bij winst of verlies, en over wie er die avond helaas niet bij zou zijn in verband met een heftige blessure ten gevolge van een gemene tackel in de vorige wedstrijd, en het financiële debacle, want of deze miljoenen kostende professional nog op topniveau zou kunnen spelen was maar zeer de vraag.
Een groot voetballer zei ooit ‘voetbal is oorlog’. De verslaggevers neem ik niets kwalijk, zij doen gewoon hun werk, doen verslag van ‘een situatie’. Maar deze woorden omdraaien, ‘oorlog is voetbal’, voelde voor mij in dat moment even net zo kloppend. Stilletjes ben ik naar huis gereden.
Hartegroet, alida & team Wakker
Image: Reflections, Ivan op Flickr
