(door Jacqueline Ringoet) Een grijze maandagochtend. Bij het wakker worden leek de zwaarte al grip op me te hebben voordat mijn ogen goed en wel open waren. Flinke weerstand tegen o.a. weer een week online studerende kinderen die zuchtend en steunend het opgelegde programma doorworstelen, hield me aan het matras gekluisterd, tot mijn plichtsgetrouwe Ik me toch maar de trap deed afdalen. Schemerlampjes aan, gordijnen nog even dicht, kopje thee gezet.

De grauwe buitenwereld sloot naadloos aan bij mijn gemoedstoestand, het humeur van mijn kids -natuurlijk!- al eveneens.

Pffft, geen idee waar ik deze dag de inspiratie en moed vandaan moest halen om mijn waarheid te leven. Een waarheid, die verre van grauw, grijs en uitzichtloos is, maar deze maandag even heel ver weg leek.

Het in de middag geplande bezoek aan mijn -doorgaans neerslachtige en depressieve- vader voelde ook al niet bepaald als dé perfecte opening voor mijn dichtgetrokken staat-van-zijn. Mijn betrokken Ik deed me echter toch in de auto stappen om mijn licht op te gaan steken in Barendrecht.

Onderweg deelden mijn lief en ik onze gevoelens, gedachten en waarnemingen van de voorbije uren, hij in zijn werk als docent, ik in onze thuissituatie. De overeenkomsten waren treffend, maar lieten ons al pratend ook de absurditeit zien waarin we ons allebei hadden laten vangen. De absurditeit die zo eigen is aan deze werkelijkheid, wanneer we die voor ‘waar’ aannemen, en ons laten meevoeren in de illusie van de lineaire tijd van oorzaak en gevolg, van verleden, heden en toekomst als afgebakende concepten.

Deze illusie maakt dat we in onze beleving van het één naar het ander hopsen, alsof ons leven bestaat uit allerlei losse onderdelen, die geen organisch geheel vormen met elkaar. We ervaren ons leven dan al gauw als een aaneenschakeling van verplichtingen of een beweging van werk naar vrije tijd, van vrije tijd naar slapen en zo verder. Het is dan alsof we steeds voortborduren op wat er in de buitenwereld aan ons getoond wordt en de toekomst daaruit als vanzelf voortvloeit, zonder dat wij daarover iets in te brengen hebben.

Als we ons hierin laten vangen kan ons leven behoorlijk perspectiefloos lijken, zeker als je op dit moment af gaat op alle berichtgeving vanuit de buitenwereld.

De kosmos vormt echter één geheel, dat voor mijn gevoel verre van kleurloos of grauw is, maar waarin oneindig veel verschillende kleurrijke werelden samenvloeien en communiceren in een zee van tijd en ruimte. Binnen deze oneindige ruimte zijn wij aanwezig IN de tijd en kunnen we met onze aandacht en bewustzijn als goden reizen naar een momentum.

Zo ervaar ik al enige tijd in beeld en gevoel dat we vanuit dat wat we hier ‘de toekomst’ noemen naar dit momentum hier en nu op aarde gereisd zijn om volledig open aanwezig te zijn. Zonder belang, zonder oordeel en zonder ook maar iets of iemand af te wijzen, maar zuiver in kracht en met pure, onvoorwaardelijke aandacht en focus.

Voor mij is dat waar het om gaat: dat we ieder onze wezenlijke, unieke kracht in dit moment laten stromen, waardoor de volledige waarheid -die wij samen zijn- onder alles wat dichtgetrokken zit in beweging kan komen en zichtbaar wordt. De verschuiving die hierdoor NU plaatsvindt maakt dat informatie weer kan doorstromen en door rimpelt naar dat wat we in onze lineaire tijdsbeleving ‘verleden en toekomst’ noemen.

Vergelijk het met het beeld van de lucht die open trekt, waardoor de zon kan doorbreken. Het is echter de zon in óns, de ware zon, die haar warmte en licht tot in alle uithoeken laat stralen en niets onbelicht laat. Onvoorwaardelijk en zonder iets of iemand uit te sluiten, als een veld dat als een mandala steeds verder vloeit en alles aanraakt en tot leven wekt.

Daar op de snelweg, in en om ons heen kijkend, moesten mijn lief en ik op hetzelfde moment lachen om alles wat zichtbaar werd. Natuurlijk is het regelmatig lachwekkend, schokkend of ronduit misdadig te noemen wat ons allemaal getracht wordt wijs te maken, maar juist dit gegeven zette ons gisteren weer aan om voorbij de grauwsluier te kijken en even later warmhartig het verzorgingstehuis binnen te gaan. Zeker in een dergelijke omgeving is een straaltje licht en oprechte belangstelling immers zo hard nodig om de boel nog enigszins leefbaar te houden.

Pas toen we later op de terugweg waren drong het tot ons door dat deze maandag de naam ‘blue Monday’ draagt en wereldwijd bekend staat als de dag waarop de winter zich op een absoluut dieptepunt bevindt en de gemoedstoestand van de mensheid daarmee in lijn wordt ge(br)acht…..

Inmiddels hadden wij echter de leiding weer over onze gemoedstoestand en brachten we een warme, vrolijke avond door met onze kinderen. We waren weer in staat onze eigen stroom te volgen, los van wat er in de wereld gebeurt of welke vibe er ook aan deze dag is toebedeeld.

Vanochtend wenste ik iemand spontaan een dolfijne dinsdag, geheel in lijn met de stroom die nu weer zo voelbaar is in mij en noodzakelijk voor de doorstroming vanuit dit NU-moment naar een levendige, sprankelende, vreugdevolle toekomst voor ons allen! Laten we zo ieder onze eigen dolfijne dinsdagen levend houden en samen stromen, spartelen, buitelen, spetteren en plonsen naar een ander NU!