De mens is altijd op zoek geweest naar zingeving en waarachtigheid. En in deze verwarrende periode neemt dit zoeken naar wezenlijke invulling voortdurend toe. Steeds meer groeperingen, websites, maar ook getuigenissen van talloze individuen staan in het teken van deze zoektocht. Het word daardoor steeds lastiger om een helder onderscheid te kunnen blijven maken tussen kaf en koren, want er zit veel misleiding tussen deze mengeling van kanalen. Werkelijk betrouwbare richtingaanwijzers zijn gelukkig van alle tijden. Ze zijn vanaf het begin met de gevallen mensheid meegegaan en zullen dit ook altijd blijven doen. Over deze authentieke boodschap valt o.a. te lezen in het digitale tijdschrift Logon. Het is de website van het nieuwe online-tijdschrift van het Gouden Rozenkruis. Zij schrijven:

“LOGON richt zich tot mensen die fundamentele vragen stellen aan hun leven. Zij voelen zich gegrepen door “iets” dat hun de ogen opent en ze laat herkennen dat er, voorbij carrière, ‘likes’ en ‘dislikes’, voorbij dagelijks geluk en problemen, nog iets anders moet zijn. Als vanaf een bergtop werpt LOGON een nieuwe blik op de ontwikkeling van de mens en het doen en laten van de maatschappij in de 21^ste eeuw, dat zichtbaar wordt in religie, kunst en wetenschap.”

LOGON richt zich tot mensen die op zoek zijn naar de zin van hun leven. Wij publiceren bijdragen van auteurs die op een of andere manier geraakt zijn door de vraag naar de ‘zin’. “

Lees hier een artikel van deze website:

Ik neem nieuwe dingen waar – door meer doorlaatbaar te worden.

Mijn leven is rijk. Ik ben dankbaar voor alles wat mij geschonken wordt – en nog meer voor alles wat ik kan en mag geven. Voor het gevoel me in de grote rivier van de dingen te bewegen en erdoor bewogen te worden.

Het is een bewegen ergens naartoe, naar iets wat ik nog niet ken. Nee: waarover ik nog niets weet, maar toch ken ik het op de een of andere manier. Het is eigenlijk ook geen beweging naar iets toe, want dat zou iets lineairs zijn en het zou tijd nodig hebben om daar te komen.

Nee, het is meer een naar binnen groeien. Een soort uitdijing, een groter-worden, maar niet doordat ik groter word, maar eerder zo, dat de ik-grens doorlaatbaarder wordt. Het vermoeden en ook de ervaring van een verbonden-zijn, zonder dat ik daarbij mezelf, mijn innerlijke wezen verlies.

Integendeel: mijn wezen wordt duidelijker, waarneembaarder voor mij, ik kan mezelf beter onderscheiden doordat ik doorzichtiger word.

Iets nieuws en vertrouwds, dat ik ben en dat me roept, ontstaat, iets, wat er altijd al was en er altijd zal zijn, want het bestaat buiten de tijd. Maar doordat ik uit en in de verbondenheid leef met dat wat is, wat in de tijd is, ontstaat het op een bepaalde manier precies hier en nu, in een tot nu toe nog niet gekende vorm.

Zo creëren we iets onbekends – iets wat er altijd al was en zich door ons kan openbaren.

Naar het originele artikel