Ik ben zaterdag getrouwd. Ik kende hem al meer dan 25 jaar. Wij zijn al meer dan 20 jaar ‘partners’. Ergens is dat heel praktisch geregistreerd (daar zijn geen foto’s van), maar nu zijn we dus getrouwd. Ik wil hier graag transparant over zijn.
Het is nergens gemeentelijk geregistreerd en er kwam geen ambtenaar van de burgerlijke stand aan te pas. Het was alleen dat de fotograaf die er alleen voor mij kwam, plotseling trouwfoto’s begon te maken. Ik vind: als je trouwfoto’s hebt, dan ben je getrouwd. Een beter bewijs bestaat er niet.
Jij, ja jij!
Hoe leuk is het om te bedenken dat iedereen voor die heugelijke dag was uitgenodigd en iedereen er ook was? Dus dat jij, ja jij, hierboven ook aanwezig was. Dat het voor niemand volgeboekt was en dat niemand iets hoefde te betalen en dat ‘jezelf meenemen’ ‘cadeautje genoeg’ was. Dat iedereen mocht komen zoals hij of zij was (in mijn eigen spijkerbroek zit een scheur, maar dat zie je bijna niet). En dat ik een bosje bloemen (faya lobi’s, dit betekent vlammende liefde) de lucht in heb gegooid en dat jij, ja jij, dat hebt gevangen. Ik kom ook op jouw/jullie trouwdag!
ANWB-Inca-stel
Wij zijn een ANWB-Inca-stel, want we dragen allebei een poncho. Dit is gekomen omdat toen iedereen het vanwege de hoge gasprijzen maar de hele tijd over ‘isoleren’ had, ik een poncho heb gekocht. Een van mijn zoons had er al eens een cadeau gekregen van een andere zoon. Toen ik die een keer omdeed, merkte ik hoe aangenaam warm dat is.
‘Meteen óók’
Als ik iets doe, wil mijn partner dat heel vaak ‘meteen óók’. Dan vindt hij dat blijkbaar een heel goed idee. Ik vind dat leuk. Als een van mijn zoons iets doet, wil ik dat – op mijn beurt – weer graag ook ‘meteen óók’. En ook doe ik vaak dingen die mijn partner voor zichzelf bedacht (behalve motorrijden, want dat is heel gevaarlijk).
Zo doen wij elkaar de hele tijd na. Dat is dus helemaal niet erg, want dan was het een goed idee.
Opvallend is dat veel mensen tegen mijn partner zeggen dat hij een mooie poncho aan heeft en er goed uitziet. Zelfs ‘vreemde’ mensen zeggen dat. En tegen mij zeggen ze dat ik er ‘heel apart’ uitzie of dat ze ‘thuis ook een poncho hebben’. Zo ‘apart’ ben ik dus helemaal niet!
Heel vaak is dat zo(!), dat mensen mijn partner heel leuk en lief vinden en mij niet (zo). Maar niet altijd, hoor. Sommige mensen vinden ons allebei lief en leuk. De fotograaf vond dat, en ook vond ze dat wij elkaar heel erg ‘heel’ maken.
Fotografen hebben hier verstand van (en ik kan dat weten)
Iemand die eens zei dat hij uit de toekomst kwam, heeft wel eens tegen mijn partner gezegd dat mijn partner ‘heel lief is en dat daar niks tussen zit’. Als ik deze persoon in het verleden nog eens tegenkom, zal ik hem eens zeggen wat daartussen zit. IK zit daartussen! Soms dan. En dat is maar goed ook. En niet niks, maar alles.
Er mag wel eens wat meer waardering voor de liefheid van vrouwen komen, vind ik. Mannen zijn lief, maar vrouwen zijn dat ook, hoor! Als mannen nou eindelijk eens zouden willen begrijpen dat ze ‘hun best’ juist helemaal niet hoeven te doen (laat staan ‘alles’) om liefde van vrouwen te krijgen (en dat ze het eigenlijk al hebben), dan zijn we in Nangiala en daarna in Nangilima! Daar willen we zijn.
Zie je hoe erg ik ertussen zit?

Mensen geloven ook niks als ze het niet eerst met hun eigen ogen gezien hebben.
Vasthouden en loslaten (de romantische aanleiding)
De kwaliteit van mijn partner is ‘vasthouden’ en eigenlijk ook ‘loslaten’ (naast heel mooie muziek maken en nog meer). Gelukje voor mij want ik had trauma op ‘niet worden vastgehouden’ en ik ben heel veel weggeduwd en weggestuurd in deze wereld. De hele tijd hoorde ik maar: ‘Nee, jij niet!’ (Komt dat je bekend voor? Namasté sister, namasté brother!)
Ik heb eerst op vier verschillende scholen gezeten (ik was te dom en niet lief genoeg) en pas op de vijfde school kwam ik mijn partner tegen. Hij vroeg niet of ik met hem wilde trouwen, maar zei dat ik de moeder van onze kinderen was. Volgens mij komt hij dus óók uit de toekomst.
Vasthouden doet hij bij heel veel mensen. Ik noem dat niet ‘vreemd’ (gaan) want mensen kunnen daar soms weer van gaan voelen en warm worden.
Vasthouden is makkelijk en loslaten mwoah… eigenlijk ook wel. Ik kan het al bijna helemaal. Nee wacht… ik kan dat!
Mannen en vrouwen (mensen dus) maken elkaar heel. Je hoeft er niet voor te trouwen en je mag ook trouwen met een andere man of vrouw (ongeacht wat je zelf denkt te zijn, bedoel ik). Ik weet dat soort dingen, want ik ben zelf fotograaf (en filmmaker). Ik kan dingen laten zien die niemand (eerst) gelooft. En als je dat niet van mij wil aannemen, maar wel van ‘mannen uit de toekomst’: dit heeft een man uit de toekomst zelf tegen mij gezegd!
Ik sta open voor ontvangst
Mijn welgestelde buurmannen hebben geen poncho gekocht, zij stoppen hun geld liever in spouwmuur- en vloerisolatie, zonnepanelen, AA+++ driebubbelglas en ze laten hun gas-cv vervangen. Zij weten namelijk zeker dat ‘wij van het gas af gaan’. Ze vertellen mij vol trots dat hun zonnepanelen méér opleveren dan ze zelf gebruiken en dat er een probleem is met het terug leveren aan de energiemaatschappij.
‘Ik sta open voor ontvangst’, heb ik besloten de volgende keer te zeggen. Die volgende keer gaat niet komen, want binnenkort is iedereen wel uitgeprietpraat. Dus ik zeg het nu even.
Mijn buurmannen vinden mij als ‘lief-naïef buurvrouwtje met haar hondje’ best wel leuk. (Mijn kwaliteit is ‘lief-naïeve dingen zeggen’ en ik zal altijd zo blijven.)
Ik denk dat onze buren het wel een beetje raar vinden dat wij er zo bij lopen. En een beetje slecht voor het welgestelde imago van onze buurt, ook. Ik zal je zeggen: de beste manier om het warm te houden in huis en daarbuiten, is om zelf warm te blijven. Een poncho helpt daar heel goed bij. Alleen als je wilt koken (op gas), kun je hem beter even uitdoen. (Mijn buurmannen luisteren hier nu nog niet naar, maar ze horen het best.)
Dankjulliewel, voor de aanwezigheid op onze bruiloft!
Ik heb een tijdje geleden een lied herschreven omdat ik van Henny een keer een mailtje kreeg van dat lied en dat kwam toen zo diep bij mij binnen, dat ik aan de slag moest gaan. Mijn speciale dank gaat vandaag naar Henny (die hier ook wel eens artikelen plaatst). En voor de rest wil ik jullie heel erg bedanken voor de aanwezigheid op onze bruiloft, ook namens mijn partner.
Als dank, zingen wij nog een keer ons gezamenlijke lied.
Pingback: Een emotionele blog: REPLAY | Brongenoten