Mijn jongste zoon is gisteren de klas uit gestuurd. Ik vond dit een raar verhaal. Hij vroeg of hij naar de wc mocht en dat mocht niet. Maar hij moest zo nodig dat hij het bijna in de klas had gedaan, dus hij is toch naar de wc gegaan. En toen is hij er uitgestuurd.
Er klopt iets niet aan dit verhaal. Hij ging toch al?

Mijn zoon is een beetje op zo’n leeftijd waarop hij in enen heel recalcitrant is en de hele tijd van die bijdehante dingen zegt. En hij was al nooit zo heel erg niet bij de hand, maar wel altijd in het redelijke. Op school leren ze je dat soort dingen wel af.
Ik heb mijn zoon als vierjarige slimme, open en vrije jongen zien veranderen in een timide, angstige, onzekere teruggetrokken jongen.
Dat is allemaal weer goed gekomen, maar ik bracht hem op een gegeven moment met opgetrokken schouders naar school. Ik liet hem achter met opgetrokken schouders. Een betere oplossing kon ik niet voor hem vinden en ik had wel heel veel vertrouwen in hem (hij is een leeuw). Ik heb alleen maar gevochten voor hem met al die systemen, zoals ik dat vroeger zelf ook deed voor mezelf. Nog meer zelfs.

Ik ben dus geen ‘tijgermoeder’, maar een leeuwenmoeder.
 
Ik kreeg een acute depressie toen ik met hem naar al die open dagen van de middelbare school moest. Allemaal van die troosteloze gebouwen opgetrokken uit celbetonblokken.
Ik moest huilen toen ze mij lieten zien dat hij écht dom was, omdat hij een opdracht waaruit moest blijken welk niveau hij had, helemaal goed had begrepen, maar niet op de manier zoals ze dat hier van je vragen.
Dit is precies de reden waarom ik me jarenlang de ene burn out na de andere in werkte als content manager van lesmateriaal voor het onderwijs. Ik bedoel dus: er valt hier niets te redden. Je moet alleen jezelf herwinnen.

Ik ben zelf wel eens de klas uit gestuurd omdat ik de slappe lach had met mijn beste vriendin. (Zij schrijft trouwens interessante blogs.) Het was tijdens Duits. Wij werden ongelooflijk melig van het feit dat we de indruk kregen dat alle jongens in Duitsland ‘Dieter’ heten. Dieter deed dit en Dieter deed dat. Ons leek het grappig en ingewikkeld als alle Duitse jongens hetzelfde heten. Dat alle Duitse jongens dan opkijken als je ‘Dieter’ roept.
Ik wilde echt wel een beetje stoppen met lachen, maar dat ging gewoon niet. En mijn vriendin kon ook niet stoppen en als het mij net gelukt was, begon zij weer en zo ging dat om en om maar door.
De lerares kon het niet begrijpen en al helemaal niet waarderen. We moesten weg. En dat wilden we eigenlijk ook. We wilden niks te maken hebben met een wereld waarin een land is waar alle jongens Dieter heten (en er zeker ook allemaal precies hetzelfde uitzien).

De slappe lach hebben, is zo lekker. Als volwassen mens heb je dat niet meer zo vaak.

We hebben ons niet gemeld bij de conrector. We deden net of we die regel niet hadden begrepen of niet wisten waar zijn kantoortje was. Of allebei niet. En strikt genomen was er alleen maar gezegd: ‘ga er maar uit.’ En niet: ‘en meldt je bij die-en-die.’
Dat is precies ‘het probleem’ met pubers, zij nemen alles heel strikt en letterlijk, want ze onderzoeken alles en laten de onzin in deze wereld zien.

Ik heb gisteren een heel leuk filmpje toegestuurd gekregen waarin iemand vertelde over wezens die hij zag toen hij een ‘bijna-dood-ervaring’ had. En daar werd ik toch zo blij van. Het waren de slappe-lach-wezens die hij ontmoet had en nog een ander wezen. Ik wil ze ook heel heel héél graag ontmoeten want ik weet zeker dat wij het heel goed met elkaar zullen kunnen vinden. Ik heb zo’n zin om eruit gestuurd te worden. Zo heel veel zin.

De tekening hierboven is van mijn zoon. Hij kan heel goed tekenen. Al van jongs af aan. Hij liep elke dag óf in een piratenpak óf in een leeuwenpak en soms heel lang met een sinterklaasmijter op zijn hoofd (ook in de zomer). Hij had de ‘vreemde’ gewoonte om als hij een vierkant betonblok zag daarop te klimmen en daar dan op te gaan zitten op handen en knieën en dat met zijn mond open. En dan wilde hij zo gefotografeerd worden. Ik heb hier heel veel foto’s van, maar voorzichtigheid gebied mij niet zomaar foto’s van iemand te plaatsen die daar mogelijk niet mee akkoord is. Hij bedoelde er dit mee.