Beste en/of lieve brongenoten,

Eergisteren heb ik besloten dat ik mij niet meer laat negeren. Het was hier tijd voor. En ik was het zat. Natuurlijk was ik emotioneel en dat is vaak een argument om iemand maar niet serieus te nemen, maar het kon me niks meer schelen. Ik voelde mij wel redelijk en ‘normaal’ aanspreekbaar. Ik wilde alleen niet meer ‘normaal’ aanspreekbaar zijn. Ook voelde ik veel energie in mezelf die leek op boosheid. Maar toen ik het eenmaal had besloten en dat ook zonder agressie had uitgesproken, leek het helemaal niet meer op boosheid.
Om mijn lichaam te kalmeren heb ik na afloop kilometers gelopen door de natuur en door de stad. Mijn hond was hier alleen maar blij mee. Ik ben nog steeds emotioneel en nog steeds redelijk en aanspreekbaar, mijn lichaam is rustig. Ik voel mij gewoon goed. Dit mag iedereen gerust weten.

Ik verzet mij er niet tegen als ik nu lief-naïef wordt uitgelegd, in plaats van belangrijk, zakelijk en volwassen. Omdat ik er hardnekkig veel jonger schijn uit te zien, dan ik in jaren ben en ik mij ook ‘kinderachtiger’ schijn te gedragen dan moet, heb ik mij nooit zo serieus genomen gevoeld. Ik heb dit eens omgedraaid: als de wereld mij toch niet serieus neemt, kan ik dus doen en zeggen wat ik wil. Of niet? We gaan het zien.

Ik wil vertellen hoe het zit voor mij.

Ernstige diagnose: geëscaleerd

Ik heb al meer dan twintig jaar een boekenbedrijf met mijn partner. Wij maken boeken (en animaties) in opdracht van uitgeverijen en particulieren. Het boek waarmee ik nu bezig was, is geschreven door iemand die een ‘ernstige diagnose’ heeft gekregen, maar geen boek heeft geschreven van ‘o, wat ben ik nou zielig’. Zij is een heel toffe sterke vrouw en we hadden een superfijne samenwerking. Dit project is geëscaleerd. Zo heet dat in marketingtermen. Dan laat iemand zonder te communiceren een project stuk lopen. Wij waren dit zelf niet.

Mijn partner en ik waren een fantastisch boek aan het maken samen met de auteur. Zorgvuldig, vriendschappelijk en met heel veel contact en overleg. Alles leek erop dat dit een krachtig boek zou worden en in de basis al was.
Iemand die hier meer voor het zeggen had, werd boos en heeft dit project geëscaleerd. Dit was ze van tevoren al van plan, door een eerdere ervaring met mij (maar dat wist ik niet). Ze heeft het stuk laten lopen door toen alles al bijna helemaal klaar was, met veel verwijten boos te worden en de hele boel op onze kosten en energie een andere richting in te sturen.
DEZE VROUW IS EEN FANTASTISCHE EN KRACHTIGE VROUW DIE EEN UITGEVERIJ RUNT DIE HET TRADITIONELE UITGEEFPROCES HEEFT OMGEDRAAID EN ‘DE MACHT’ VAN HET WOORD TERUGLEGT BIJ DE AUTEUR (auteur betaalt, uitgever krijgt royalties). IK MAG HAAR HEEL GRAAG! ZE IS EEN VRIENDIN VAN VROEGER. (We denken allemaal dat we klem zitten, dat is niet zo! Geen slechte gedachte, geen slecht woord.)

Wie zwijgt, stemt toe

Ik werd niet boos en wilde best luisteren en naar mezelf kijken. Ik vind marketingtechnieken ook gewoon irritant en was eigenlijk blij dat degene die hierover ging, niet reageerde en het dus blijkbaar goed vond. Wie zwijgt, stemt toe, dacht ik misschien. Konden we lekker in de stroom blijven. Ze wilde alleen ‘in het loopje’ gehouden worden (cc’s krijgen), had ze gezegd en dat werd ze.
Het vervolgens niet reageren hoorde bij wat in marketingtermen ‘escaleren’ wordt genoemd. Dit doe je volgens de boeken die hierover verschenen en die ik nooit gelezen heb, als je het ergens niet mee eens bent of als je je vanuit je persoonlijkheid niet serieus genomen voelt.

Ik wil met jullie delen

Ik wil met jullie delen dat een slachtofferboek beter wordt verkocht dan een boek dat gaat over de kracht van de mens. Dat boekhandelvertegenwoordigers de grootste stem hebben in wat er in de boekhandel ligt. En dat de meeste boekhandels kleine ondernemers zijn waar veel mensen loyaal mee willen zijn (en daarom geen boeken op internet kopen).

Ik wil met jullie delen dat een mooie blonde slanke vrouw op de voorkant van een boek beter verkoopt dan een minder aan dit schoonheidsideaal voldoend ander mens.

Ik wil met jullie delen dat het hier stopt voor mij.

Ik wil met jullie delen dat ik gisteren deze mail heb geschreven.

Ik wil met jullie delen dat ik vandaag naar een fotowinkel ga van een vriend van vroeger die mij nooit vergeten is. Ik ga mijn foto’s laten afdrukken.

Ik wil met jullie delen dat ik al van jongs af aan fotograaf wilde worden (maar dat niet mocht en het later ook niet deed vanwege kinderen, werk, zorg. Tot mijn trouwdag, toen wist ik het weer).

Ik wil met jullie delen dat ik mijn leven lang boekomslagen etc. heb gemaakt volgens het principe ‘u vraagt, wij draaien’, omdat werkelijke creativiteit verboden is. En dat ik binnen gestelde kaders, maar weinig zelf in te brengen had en dat soms nog best wel leuk vond.

Ik wil met jullie delen dat ik me altijd geschikt heb in de afzeikfunctie van grafisch vormgever of content manager van content die mij niet aanstond, maar waar ik het beste van probeerde te maken. Mede omdat ik kinderen heb en hun veel meer gunde dan mijzelf. Omdat dit van moeders verwacht wordt. En omdat ik lange tijd dacht dat dit een wereld was waar iedereen wel vóór het laten floreren van de mens zou zijn. Ik kan ondanks alle aanwijzingen van het tegendeel nog steeds maar heel moeilijk geloven dat dit niet zo is.

Ik wil met jullie delen dat er in al die jaren slechts 1 boek is geweest waar ik werkelijk trots op ben. Dat is dit boek. Met Caroline dacht ik dat het tij gekeerd was en misschien was dat ook zo en kwam daarom de escalatie. Zij is een bijzondere vrouw, krachtig en absoluut non-agressief. Zij is wetenschappelijk geschoold en zet hier iets neer in de wetenschappelijke wereld en niet-wetenschappelijke wereld dat ik bewonder.
Omdat ze een mooie blonde vrouw is, die opstaat om agressie aan te wijzen, heeft ze heel veel te maken gehad met (vrouwonvriendelijke) agressie nadat ze zich uitsprak met haar boeken (die meestal ‘boekjes’ werden genoemd). Dit boek is een manifest. Het is niet haar laatste boek. Zij gaat gewoon door. Linksom of rechtsom.

Wij hadden een Samenwerking die Vriendschap was

Ik heb dit boek samen met haar en mijn partner gemaakt. Het is toegankelijk en goed leesbaar voor een breed publiek. Het ligt niet in de meeste boekhandels wat eigenlijk wel de bedoeling was. De omslag die in een vriendschappelijke samenwerking is ontstaan, is afgekraakt omdat het niet (genoeg) zou verkopen. Ik ben zelf ook afgekraakt. Het maakt mij niks uit. Ik versta dit vak en ik ben ervaren. Het is niet mijn ‘mooiste’ omslag, maar wel mijn ‘mooiste’ omslag, precies passend bij de inhoud.

Maar misschien ben ik meer fotograaf. Ik ben afgelopen tijd gaan fotograferen. Ik ben nog nooit zo trots geweest op mijn eigen werk. Ik overdrijf niet en schep niet op als zeg dat ik magic in beeld breng. Ik weet niet hoe ik dat doe. Ik zie het gewoon. Ik denk niet, ik voel en schiet, maar niet met een pistool.

Ik hoop jullie te ontmoeten en dat wij samen naar het Land van Melk en Honing gaan

Ik hoop jullie te ontmoeten in de galerie van (de) aarde die ik zelf aan het maken ben en waar wisselende tentoonstellingen kunnen zijn. Hier zal ook livemuziek ten gehore kunnen worden gebracht die te horen is door de koeien in de uiterwaarden langs mijn huis.
Er wordt in Zutphen veel gezongen voor de bijen. Ik wil dat er ook gezongen wordt voor de koeien. Misschien wil je wel meezingen. Dan kunnen wij naar het land van Melk en Honing gaan! Samenwerken als de bijen met de dieren die de liefde hebben uitgevonden.

Ik hoop ook dat er mensen zullen zijn, die mij met dit en een ander project waarmee ik bezig ben, willen helpen. Financieel en/of in vrouw-, mankracht. Het wordt leuk! Hierover later meer.

De erfenis van mijn vader

Ik heb de erfenis van mijn vader aan dit project besteed. Aan een ruimte die voor mensen en dieren is, in de natuur.

Mijn vader is overleden in een Corona-concentratiekamp, waar hij dement naar toe werd afgevoerd, angstig pratend over een tribunaal waarvoor hij terecht moest komen. Hij was al nooit zo heel goed in het voor zichzelf opkomen. Dat vroeg hij altijd aan mij (ik hoorde het niet altijd en ik kon het ook niet altijd voor hem). Van het feit dat hij zou worden afgevoerd, werd ik vanwege een vreemde samenloop van omstandigheden niet op de hoogte gesteld.

De erfenis van het verzet

Het leven van mijn vader begon in angst. Onder zijn bedje stond in de oorlog de stencilmachine van Het Parool. Met een laken eroverheen. Toen ik jaren later bij deze krant werkte, was mijn opa heel trots op mij, maar ik had dat niet zo door. Toen ik al snel een kind kreeg, werd mijn contract niet verlengd. Niemand van mijn familie staat op Wikipedia.
We don’t talk about Bruno.

Replay = opnieuw gaan spelen

Gistermorgen was ik door mijn besluit, mijn camera even vergeten en zou mijn partner hem komen brengen. Tijdens het wachten, voer er een groot schip langs. Dit schip heette Replay. Dit woord heeft minstens twee betekenissen, ik leg het uit als: opnieuw gaan spelen.

Spelen is doen wat je voelt. Kind worden en naar de sterren kijken, of een hut bouwen, muziek maken, een film maken, schommelen. Zie ook mijn korte speelfilm voor het idee.

Warmte en stroom

Wie mij wil bereiken, kan mij mailen op zullenwespelen@gmail.com. Ik kan op dit moment iemand gebruiken die verstand heeft van een verwarming aansluiten en elektriciteit aansluiten. De basis is er, maar het geld van mijn vader is op, ik heb een ‘gat op mijn cv’ en ik werk al enige tijd niet meer zoals ik deed. Dit komt later voor mijzelf wel goed. Ik ben niet voor één gat (op mijn cv) te vangen (zie bijgevoegd document: ‘beste mensen’). Ik zou alleen nog wat financiële input kunnen gebruiken voor mijn project voor de aarde, de natuur, mensen en dieren. Ik heb gisteren niet gestemd. Ik heb mijn eigen partij. Mijn partij is een grote speelpartij voor mensen, dieren en de natuur. Op deze aarde en ver daarbuiten. Je kunt er niet op stemmen, alleen bijdragen of meespelen als je dat zo voelt.

In vriendschap (die ik nooit vergeet)
Tamar
(vernoemd naar het pseudoniem van de bekende columnist uit het weekblad Vrij Nederland)