Gisteren was ik jarig en had ik een fantastische dag. De routine van mensen op bezoek krijgen, taartjes, hapjes, drankjes, oppervlakkige gesprekjes en naderhand je huis met een moe en onvervuld gevoel opruimen, heb ik al enige tijd achter me gelaten.
Wel krijg ik nog steeds cadeautjes op mijn verjaardag. Ik hou heel veel van cadeautjes geven en krijgen. Ook hangt mijn partner ieder jaar een vlaggetjeslijn aan het plafond van de woonkamer. Die hangt er meestal maanden later nog steeds, terwijl ik ieder jaar zeg dat hij dat niet hoeft te doen. Ik moet dan denken aan die uitspraak: ‘het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen’.
Wat een geluk heb ik! Zelfs dát hoef ik niet te doen. Ik hoef ze alleen maar – in ieder geval enige dagen vóór de volgende verjaardag – eraf te halen. (Voor jou hangen er ook vlaggetjes, hoor. Kijk maar langs de snelweg. Die hangen er voor jou. Hoe feestelijk!)

Wat doe je op je verjaardag?
Op je verjaardag moet je doen wat je voelt. Dat moet je natuurlijk altijd doen, maar dat klinkt veel logischer en makkelijker dan het is. En tegelijkertijd: als je het eenmaal doet, lijkt er niets makkelijker en logischer dan dat.

Wat deed ik op mijn verjaardag?
Ik reed op mijn verjaardag naar Breda. Niet om carnaval te vieren, maar om naar een interactieve lezing/samenkomst te gaan van Jolande Pit en haar partner Niek van Duivenbooden, geco-creëerd met Nieuw bewustzijnsevents.
Dat was eigenlijk heel vreemd (en ook weer niet).  
Ten eerste omdat ik nooit meer naar samenkomsten zou gaan van bewuste mensen. Ik was daar te teleurgesteld van geraakt en ik heb heel duidelijk gevoeld dat ik me het best voel als ik alleen ben (met mijn hond) of met mensen die niet zeggen dat ze met bewustzijn bezig zijn. (Sorry als je je nu beledigd voelt, ik had pijn. En aan de andere kant: het is ook goed om hiernaar te kijken.)
Ten tweede omdat ik voor die dag heel andere plannen had. Ik zou een fotoshoot hebben. Plotseling zegden 5 van de 6 mensen af. De fotograaf begreep er niets van.

Waar ging de interactieve lezing over?
De lezing ging over het hartsbewustzijn en nog veel meer. Samengevat zou je kunnen zeggen dat het ging over het ‘Eerherstel van de oorspronkelijke mens’. Zo heet ook het boek dat Jolande en Niek hierover hebben geschreven.

Doen wat je voelt
De lezing ging ook over ‘doen wat je voelt’. Iemand raakte hier een beetje over geïrriteerd en voelde dat er een oordeel in zat naar mensen die dat niet deden. Dat vond ik heel interessant omdat ik dat zelf totaal niet zo ervoer, maar het wél begreep.
Het deed me denken aan de interactieve bewustzijnslezingen waar ik zelf jarenlang, uiteindelijk haast halsstarrig aanwezig moest zijn. Ook als ik dat misschien helemaal niet zo voelde, maar omdat het belangrijk was en omdat ik natuurlijk niks kon missen. En ja, het moest gewoon. Misschien ook wel omdat het zo lekker voelde om ‘ergens bij te horen’ en herkenning te vinden onder mensen die blijkbaar ook voelde wat ik voelde. Ergens ging hier iets mis (en ook weer niet).
Op deze lezingen voelde ik op een gegeven moment dat ik de hele tijd een preek kreeg. De hele tijd werden er dingen gezegd die mensen ‘niet zo goed doen’ en ik voelde mij bij alles aangesproken. BIJ ALLES!
Om mij heen, zag en ervoer ik heel veel mensen die zich totaal niet aangesproken leken te voelen bij dat ‘negatieve stukje’, maar wel heel goed waren in het herhalen van wat deze ‘bulkspreker’ allemaal tegen mij had gezegd en hoe goed dat was. (En zich ook ‘heel erg Bron’ zeiden te voelen.)
Dit was niet mijn partner. Maar toen ik met hem deelde, dat ik meer dan genoeg had van al die preken over wat ik allemaal nog steeds niet goed zou doen (terwijl ik dus wel heel erg mijn best deed), begreep hij niet waarover ik het had.
Hij had bij deze lezingen nog nooit een preek gehoord!

Zou het toch iets in mijzelf zijn (geweest)?
Gisteren bedacht ik mij op de terugweg in de auto hoe fijn en tegelijkertijd hoe oervervelend het is, dat alles in jezelf zit. Dat wil zeggen: al die ontzettend mooie en leuke dingen, maar ook die #$%^%$-dingen. Het fijne van dat het in jezelf zit, is dat je er dus ook zelf wat aan kunt doen. En je daar niemand voor nodig hebt. (Dat mag dus gewoon.)

Een tijdje geleden ben ik ergens mee gestopt
Ik ben gestopt met mijn best doen. En met moeder-zijn voor mensen van wie ik niet de moeder ben. Eigenlijk puur omdat ik het niet meer op kon brengen. Ik was zo moe dat ik niet zo veel meer kon, zelfs niet slapen. Ook ben ik ‘slechte dingen’ gaan doen. Dat wil zeggen: dingen die in strijd zijn met ethiek, en ‘hoe het hoort’ en met wat ‘goed’ is. En ik ben gestopt met een bepaalde vorm van ‘samen’. Ik zaagde mijn drie meter lange eettafel doormidden en maakte er een geluidsstudio voor mijn partner van. ‘De zoete inval’ van mensen die alleen maar iets komen halen, was voorbij. Zo zoet was hij niet, trouwens.
Het werd niet overwegend zo heel erg gewaardeerd door mijn omgeving en er werden reddingsacties in gang gezet, maar wat was daar nieuw aan? Ik heb mijn hele leven zo vaak te horen en te voelen gekregen dat ik ‘slecht’ ben, te veel ben en gered moet worden (wat altijd van de wal in de sloot was), dat ik in enen voelde: alsjeblieft, ik ga het doen. Die dingen waren niet ‘slecht’ en ik ben dat ook niet. Door ze te doen (maar dat was niet met voorbedachten rade: ik bewoog mee) kon ik de schijnheiligheid in deze matrix voelen tot in het diepst van mijn cellen.
Het heeft nogal wat opgeleverd, maar het was in sommige momenten heel erg ‘niet zo leuk’.

Ik doe wat ik voel
Ik kan dat volmondig zeggen. Het betekent niet dat ik volledig schoon ben van trauma of verlost van mijn persoonlijkheid. Het betekent niet dat ik beter of verder ben dan iemand anders. Het betekent ook niet dat ik in continu contact sta met welke beschaving dan ook of met bron. Het betekent zelfs niet dat ik alleen maar harmonie ervaar. Maar wat het wel betekent?

Het betekent voor mij dit: Ik ben moeder Aarde en er wordt op deze aarde niet meer verkracht. Door niemand! (Verkrachting in de meest brede zin van het woord.)

Ik ben bezig met aarde en dat deed ik als kind ook al. Ik maakte altijd ‘blubsie’. Ik doe dat weer. Ik ben (naast wat ik al deed) leemstukadoor geworden en ik geef sessies met leem. De aarde is oerkrachtig! Ik maak bijvoorbeeld vensterbanken van leem. Hier is iets misgegaan (en ook weer niet). Vanmorgen trof ik dit aan in de door mij gecreëerde organische vensterbank. Ik zei al: de aarde is oerkrachtig! Zij zit zo vol Leven dat het er uitbarst.

Wil je ook leem op je muur, een vensterbank of wat dan ook van leem of een sessie met leem?
Kom in contact of heb even geduld. Ik ben nog bezig met mijn websites. Ook moet ik nog even bepalen hoe levend ik de muren van mijn eigen ruimte eigenlijk wil. (Ik zal mijn lieve praktische buurman toch niet te hoeven vragen of ik zijn Roundup mag lenen? 😉 )

Moederaardse groet!

P.s. Jolande en Niek voelen de passie hun kennis en ervaring verder de wereld in te zetten en staan open voor co-creatie. Hoewel ik mijn halve leven als content manager (inhoudsregelaar) heb gewerkt, is dat absoluut niet wat ik hier te doen heb. Als jij wel ‘organisatiepassie in co-creatie’ voelt en lezingen wilt mee-faciliteren en dit bij je resoneert, is het misschien een goed idee om contact te hebben.

Niet-reageren en niet-ontkennen
Met speciale dank naar Yinthe die mij niet tegensprak toen ik zei dat ik iemand ben die alleen opereert en ik mij niet kon voorstellen dat ik mij ooit nog in groepen zou bewegen. De kracht van niet-reageren en niet-ontkennen is oneindig groot! Ook Jolande en Niek dragen dit uit in hun lezingen en hun boek, zij zijn onder andere ook nog eens heel goed in het welkom heten en in co-creatie. 🙂