Vorige week hebben onze 2de jaars met Scenario Cards (van Roel Vogels) gespeeld. Je trekt het kaartje met een vraag, waarover je meestal moet nadenken. Wat als je jezelf in drie woorden moet beschrijven…. Wat als de dieren konden praten… Wat als we maar één dag hebben om te leven, wat zou je doen? Wat als je jezelf iets zal vergeven, wat je lang geleden hebt gedaan, hoe zal het je leven veranderen?

En veel meer van dat soort vragen. De kinderen vonden het leuk, ook al moesten ze de vragen in het Engels stellen (het zijn Engelstalige kaartjes) en ook beantwoorden. Het ging ergens over. Het ging over henzelf. Misschien moeten we vaker met “wat als” spelen, en hoe onwaarschijnlijker of meer onvoorstelbaar, hoe beter. Gebeurt mij vaker de laatste tijd. Om nog maar een paar te noemen..

Wat als we eeuwig leven, zonder begin, zonder einde, zonder te behalen doelen of prestaties, levens-loop-baan-plan en carriere-coaching? Hoe zou het leven dan aanvoelen? Hoe zou je dan kunnen bepalen, wat je ging doen?

Wat als het de normaalste zaak van de wereld is, dat niemand de bevoegdheid heeft om iets voor jou te beslissen. Dus niet iemand met een witte jas aan of met een blauwe pet. Geen regering of een adviseur. Geen groep mensen, die bepalen, wat, hoeveel en hoe je “geleerd” moet hebben om een bepaalde “diploma” te behalen. Ook de familie niet, het gaat zo maar door en door. Klinkt moeilijk om voor te stellen. We hadden meerdere gesprekken met tieners gehad over of het mogelijk is om zonder bestuur te leven, het was naar aanleiding van een project waar ze een stad konden bedenken en beschrijven. Wat mij opviel: bijna niemand zag een mogelijkheid om te leven zonder bestuurd te worden…

Wat als ik vrij kon reizen waar ik naar toe wou. Niks tickets, wachtruimtes, handbagage-controles. Alles is energie, frequentie, de kwestie van de juiste resonantie, coördinaten instellen en waarschijnlijk de focus vast kunnen houden in stabiel veld. Misschien wordt de skill binnenkort op school geleerd?

Wat als er geen geheimen kunnen bestaan, voor niemand. Een soort telepathie. Iedereen is in staat om energie van jezelf en van een ander waar te nemen, wat (wilde) dieren waarschijnlijk ook al kunnen. Gebruiken we dan geen woorden meer? Misschien toch wel, maar dan om nuances over te brengen, zeker als er veel verschillen er zijn. Zullen er dan nog steeds verschillende talen bestaan? Het geeft een hele scala aan gevoelens om deze “what if” te ervaren. En het grootste “struikelsteen” is niet eens dat “een ander” iets van mij zou zien, maar meer dat ik het nu, soms, van mijzelf niet echt zie.

Wat als er geen vaste “rollen” of scripten hoeven te zijn in mijn perceptie: soms ben ik een rots, soms ben ik branding.

Ik, jij… de sterke golf kruipt bijna onzichtbaar en duikt plotseling op. En – smash- botst zich terpletter tegen de natte, donkere kant van de rots aan de oever. Duizenden briljante spetters, de power, de donder van het lachen en een oerkreet van eeuwige woede… De rots is onder de indruk… voor een ogenblik. Maar door het contact met water is die teruggeworpen naar haar eigen rots-vastigheid. Niet deinzen, niet deinen, in mijzelf zijn. En dan … in het nieuwe Nu-moment… draaien de rollen om….

Wat als jij, de lezer, jouw verhaal opschrijft en met ons deelt. Misschien als een artikel, misschien als een forum-bericht (de forum heet Tijdlijnen, wel graag inloggen). Het zal geweldig zijn.

Anna Krasko